மருத நிலத்தின் தெய்வமாகத் தொல்காப்பியத்தால் குறிப்பிடப்படும்
‘வேந்தன்’ இந்திரனே என்பதற்கு இது குறித்த கருத்துத் தொடர்ச்சியே ஆதாரமாக
அமைகிறது. தமிழிலக்கண நூல்களும் நிகண்டுகளும் பள்ளு போன்ற சிற்றிலக்கிய
நூல்களும் தொடர்ந்து ஒருமித்த குரலில் வலியுறுத்தி வருகிற கருத்தே இதற்கு
உறுதியான சான்றாகத் திகழ்கிறது.
இந்திரனின் ஆயுதம் வஜ்ரம் (வச்சிரம்) எனப்பட்டது. சங்க காலத்துக்குப் பிற்பட்ட இலக்கியங்களில் இது வயிரப்படை என்றும் வயிரவேல் என்றும் குறிப்பிடப்பட்டாலும், வடமொழிப் புராணங்கள் இது பலமுனைகளைக் கொண்ட ஆயுதம் என்றே குறித்துள்ளன. வஜ்ராயுதம் என்பது எலும்பினாலானது என்ற புராணச் செய்தி9 கூட, அது உலோக காலத்துக்கு முற்பட்டது என்ற உட்பொருளிலேயே கூறப்பட்டதுள்ள.
ஐம்பூதங்களுக்கு நிகரான ஐம்பொறிகளின் (பஞ்சேந்திரியங்களின்) தெய்வம்; ஐம்பொறிகளால் நுகரப்படும் போகத்தின் தெய்வம்; போகத்தில் விளையும் படைப்பின் தெய்வம் – என்ற சித்திரம் இந்திரனுக்கே பொருந்தக் கூடியது. படைப்பாற்றல் அடங்கிய ஜீவசக்தியை இந்திரியம் எனக் குறிப்பிடுவது இந்த அடிப்படையிலேயே. மனித உடலைப் பிரபஞ்சத்துடன் ஒப்பிட்டுப் பிண்டகோசம் – அண்டகோசம் (microcosm – macrocosm) எனக் கூறுவதுண்டு.
உலகைப் படைத்ததோடு மட்டுமின்றி உயிர்களுக்குரிய வாழ்வியற் சட்டங்களை வகுத்தவனும் இந்திரனே எனக் கருதப்பட்டது. ‘ஐந்திரம்’ எனப்பட்ட மொழி இலக்கணத்தை இந்திரன் இயற்றியிருந்தான் என்ற நம்பிக்கைக்கு அடிப்படை இதுவே.
“இந்திரன் தானே தனிமுதற் கடவுள் என்றுநம் முன்னோர் ஏந்திய வைதிகக் காலத் தவறோ” – பாரதியின் பா அடிகள்
“ஐந்தவித்தான் ஆற்றல் அகல்விசும்பு ளார்கோமான்
இந்திரனே சாலுங் கரி” – (திருக்குறள் – 25)
ஆதிக் கடவுள் இந்திரன். அவர்களின் முதல் வேதமாகிய ரிக் வேதத்தில் முப்பது சதவிகிதம் இந்திரன் பற்றிய பாடல்களே ஆகும். ‘எங்களுக்குச் சோறு கொடு, சுராபானம் (சாராயம்) கொடு, எங்கள் எதிரிகளை அழி என்று கேட்டுக்கொள்ளும் பாடல்கள் அவை. இந்திரன், புராணங்களின் படி தேவர்களின் கடவுள். காசிப முனிவரும், அதிதி தேவியும் அவன் பெற்றோர். அவன் மனைவி இந்திராணி. ஆயுதம் வச்சிரம். இந்திரன் பற்றிய வேறு நல்ல தகவல்கள் புராணங்களில் இல்லை. ஆனால், ஆரியர்களின் ஆதி இலக்கியங்களில் அவன் ஒப்பற்ற கடவுளாக இருக்கிறான். எல்லாவற்றுக்கும் மேலே, அவன் மழை, இடி, மின்னல் ஆகியவைகளின் கடவுளாக இருக்கிறான். ஆக, ஆரியர்களின் மழைக் கடவுள் இந்திரனே ஆவார்.
உழவுக்குக் கடவுள் மழையே. தமிழ் மரபில் மழைக் கடவுளாக வேந்தன் இருந்திருக்கிறான். விவசாயம் சார்ந்த சடங்குகளுக்குக் கடவுளும் வேந்தனாகவே இருந்திருக்கிறான். ஆரியக் கலப்பு, தமிழ் பூமியில் ஏற்பட்டு இந்து மதம் கட்டமைக்கப்பட்டபோது, தமிழ் வேந்தனும், ஆரிய தேவவேந்திரனும் ஒன்றிணைக்கப்படுகிறான். தமிழ் முருகனும், வட நாட்டு சுப்பிரமணியனும் ஒன்றிணைந்தபோது, இதுவும் நடந்தது. தமிழ்க் கொற்றவை, சிவனுக்குச் சக்தியாக மாற்றப்படும்போது இதுவும் நடந்திருக்கிறது. ஆக, மள்ளர்களான உழவர்களுக்கு ஆதிக் கடவுள் வேந்தன், பிறகு தேவேந்திரானாகி(தேவ+ இந்திரன்), அவன் வெள்ளாமைக்குக் கடவுளாகி, வெள்ளாமை செய்த உழவர்களான மள்ளர்கள், அவன் நினைவில் தேவேந்திர குல வெள்ளாளராகிறார்கள். பெயர்கள் எதுவானாலும், அவர்கள் பூர்வ, பழைய தமிழர்கள். உழவர்கள். வேளாண்மை செய்தவர்கள்.
வேந்தனாகிய இந்திரனுக்கு நன்றி தெரிவிக்கவே, அவன் மழை தந்தமைக்காகப் போகித் திருநாள் கொண்டாடுகிறோம். ‘போகி’ என்ற பெயர் இந்திரனுக்கு உண்டு. தேவலோகத்துப் போகங்களை (சிற்றின்பங்களை) அனுபவிக்கிறவன். அதனால் இந்திரனுக்குப் போகி என்று பெயர். அறுவடைக்கு முந்தைய நாள் இந்திரனுக்கு நன்றி கூறும் நாள். அதுவே போகி.
மறுநாள் பொங்கல் என்று இன்று நாம் சொல்லும் நாள், அறுவடை நாள் ஆகும். புதிய மகசூலைப் பொங்கலாக்கி, சூரியனுக்குப் படைக்கும் நாள், பொங்கல் நாள் ஆகும். ஒரு பக்கம் அறுவடை மறுபக்கம் புது உழவுக்குத் தொடக்க நாளும் ஆகும். வேந்தன் நெறிப்பட்ட தமிழர் மழை வணக்கமும், வேத நெறிப்பட்ட இந்திர வணக்கமும் ஒன்றையொன்று கலந்து, இந்திர விழாவில் முடிந்தன. சங்க காலத்தில் அறிமுகமான இந்திரன், மரியாதைக்குரிய மழைக் கடவுளாக மாறச் சுமார் முந்நூறு ஆண்டுகள் தேவைப்பட்டது. சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை காலமான 1800 ஆண்டுகளுக்குப் பிந்தைய (கி.பி.2ம் நூற்றாண்டு) கால அளவில் இந்திர வணக்கம் தமிழ்ச் சமுதாயத்தில் வேர் ஊன்றியது. இந்திரவிழா பற்றிச் சிலம்பிலும், மணிமேகலையிலும், சான்றுகள் இருக்கின்றன. மள்ளர் ஆட்சி சிறக்கவும், பசி, பிணி, பகை நீங்கவும் இந்திரனுக்குப் பலிகொடுத்துப் பூசிக்கும் வழக்கம் உருவாயிற்று. கோவலன் மாதவி பிரிவே, ஒரு இந்திர விழாவில்தான் நடந்திருக்கிறது.
சங்க காலத்துக்கும் முந்தைய தமிழ் உழவர்களாகிய மள்ளர்கள், பழந்தமிழ் வேந்தன் காலத்திய சடங்குகளை இன்னமும் விடாது செயல்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அச் சடங்குகளில் ஒன்று நாற்று நடவுத் திருவிழா. இது மள்ளரிய நாகரிகத்தின் ஒரு முக்கியச் செயல்பாடு. இந்திர விழாச் சடங்குகளில் இதுவும் ஒன்றாகக் காணப்பட்டாலும், நாற்று நடவுத் திருவிழா சுத்தமான தமிழர் சடங்காகும். வேத நெறியில் விவசாயம் சிறப்பிடம் பெற்றதாக வரலாறு இல்லை.
‘மள்ளரியம்’ எனும் பண்பாட்டுச் சொல்லை உருவாக்கிய அறிஞர் முனைவர் தே.ஞானசேகரன், இதுபற்றிப் பல நூல்கள் எழுதி இருக்கிறார். அவைகளில் இருந்து சில குறிப்புகள் தருகிறேன்.
நாற்று நடவுத் திருவிழா மூன்று வகையாகப் பிரிக்கப்படுகிறது. ஒன்று நாற்று விடும் விழா. இரண்டு பொன் ஏர் பூட்டும் விழா. மூன்று நாற்று நடவு விழா ஆகிய அந்தப் பிரிவுகள்.
நாற்று விடும் விழா என்கிற விதை இடும் விழா, ஆனி மாதம் 14ம் நாள் தொடங்கி, 23ம் நாள் வரை பத்து நாட்கள் நடைபெறுகிறது. முன்னரே பதப்படுத்தப்பட்ட கழனியில் நெல் விதைகளைப் பரவுதல் நாற்று உற்சவமாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. முதலில் நெல் விதையை ஊற வைத்து முளைக்க வைக்கும் சடங்கு நிகழ்த்தப்படுகிறது. விதை நெல்லை ஊற வைக்க ஆற்றிலிருந்து நீர் எடுக்கப்படுகிறது. இது அவர்கள் ஆற்றங்கரை மனிதர்கள் என்பதை நிரூபிக்கும் பழைய ஆதாரம். ஒரு சணல் சாக்கில் நெல் விதைகளைப் போட்டுக் கட்டி, அண்டாவில் போட்டு தண்ணீருக்குள் மூழ்க வைத்து, மறுநாள் முளைத்தவுடன் எடுத்து வைத்துவிடுவது விதை நெல் முளைக்க வைக்கும் சடங்காகும்.
பொன்னேர் பூட்டு விழாவும், நாற்று நடவுத் திருவிழாவும் ஆனி 14ம் நாள் தொடங்கி, 23ம் நாள் முடிகின்றன. கோயில் குருக்கள் பொன்னால் ஆன நாற்றை நட, மள்ளர் இன மக்கள், ஊர்த் தலைவர்கள் நாற்று நடவைத் தொடங்குகிறார்கள். இவைகள் எல்லாம் சுத்தமான தமிழ்ச் சடங்குகளாகும். மட்டுமல்ல சுமார் மூவாயிரம் ஆண்டுகாலத் தமிழர் விவசாயத் தொல் வழக்கத்தை இன்னும் மள்ளர்கள் கைக் கொண்டிருப்பதைக் காட்டும் சடங்கும்கூட. பழந்தமிழ் சமூக எச்சம் ஒன்று இன்றும் ஜீவித்திருக்கிறது என்பதை இந்த மள்ளர் பெருமக்களின் சடங்குகளில் இருந்தே காணமுடிகிறது.
சரி. மிகப் பெரும் வழக்கத்திலிருந்த இந்திர வணக்கம், தமிழர் வாழ்வில் ஏன் மறைந்து போனது? சைவ, வைணவம்போல் அது நீடிக்காமைக்கு என்ன காரணம்? மேலும், நெல் விவசாயத்திற்கும் மள்ளர் என்கிற தேவேந்திரர்களுக்கும் உள்ள உறவு எத்தகையது-?
தேவந்திரகுல வேளாளர் எனும் அரச மரபுப்பெயர் 2011 ஜனவரியிலிருந்து இலங்கைக்கு நடைமுறைக்கு வந்துவிட்டது.இலங்கை (யாழ்ப்பாண மாவட்டம் உட்பட)வாழ் மள்ளர் குலத்தவர் யாவரும் இப்பெயரையே இனிமேல் தங்களுக்குத் தரித்துக்கொள்ள வேண்டுமென்பது” உலக தேவந்திரகுல வேளாளர் பேரவை”யால் இம்மக்களை நோக்கி வைக்கப்பட்ட கட்டளையாகும்.
Devendrakulam is the name of a caste in India. The members of the caste claim they have this name because they are the descendants of Lord Indra, King of the Devas. Majority of the people of this caste are involved in agriculture. The people of this caste are also called by Palla, Pallan, Kudumban, Pannadi, Devendrakulla Vellalar. Though People of this caste claim superiority of their origin, the caste is included in the Scheduled Caste and many of its members were held as agriculture slaves and bonded agriculture labourers during the 17th Century until mid 20th Century.
Research done by Dr.K.R.Hanumanthan and extensive research by Thiru.R.Deva Asirvatham and later by Dr.Guruswamy Siddan and others indicate that the people of this caste are the descendents of the famous ancient Tamil Kings Cheras, Cholas, Pandyas and Pallavas who ruled the current Tamilnadu, Kerala, Karnataka, Part of Andra and Maharastra during ancient period and ruled Tamilnadu up to the 16th Century. Most of the ancient, Temples in and around Tamilnadu were built and owned by this community. After the invasion of Vijaynagar Empire and Marata Kings, the Tamil Kings and their community were removed of their title, land and were made as agricultural labourers in their own farms for which they were the then owners. To hide this Historic fact these people who were then called as Mallar (Malla, Mallan) were named as Pallas (Palla, Pallan) and many poems were written during 17,18,19 and beginning of 20th Century in the name of Pallu Poems with the encouragement from Vijayanagar (Nayak) dynasty. Before that period the People were called as Mallas Meaning warrior, Oolavar meaning plougher (farmer) and Vellalar meaning great gift giver. These people were regular farmers and land lords during peace time (Oolavar) and warriors (Mallars) during war time. The Sangam poems written before 1 century BC sing of the Gods Lord Shiva, Godess Umadevi, Lord Tirumal (Lord Vishnu), Godess Lakshimi, Lord Brahma, Godess Saraswati, Lord Muruga (Lord Karthik), Lord Vinayega (Lord Ganesh), Lord Indra as Mallas and as Pandian and Chola Kings. Though the Pallu Poems denigrated the Mallas and also called them as Pallas, they also say that Palla’s ancestors were Mallas and sing that the Gods were Mallas and then were Pallas. During 16th Century AD, Nayak King passed a law ordering people not to have any contact with the Pandian dynasity (in general with Mallas) and prevented the 18 communities that supported the Tamil Kings from having contact with one another and from inter-marriage between these communities. (This was the origin of Untouchability and modern caste division in Tamilnadu). The Mallars were ex-communicated, then gradually over the next 300 years, their lands were removed and given to other new formed upper castes that were loyal to Telugu Kings. The Mallars were named as Pallas and were made as agricultural labourers in the land in which they were once owners. Then after a few generations they were made as bonded labourers and then were removed of all basic human rights (Prevented from having education, access to public places and Temples built by their own ancestors, prohibition from wearing Ornaments and dress on the upper part of the body, shoes etc). To hide the truth that all Temples built upto 16th Century AD were built by the ancestors of these people, attempts were made to hide Temple Paintings by redrawing new paintings on the old ones (Tanjavur Periya Koyil, Mariamman Koyil). During 1932 when British gave self-autonomy to Indians, 1000s of new castes sprung up claiming superiority on one over the other. Several actions were directed by other communities to keep the Pallas at a low profile for fear of the other communities (new formed higher castes) loosing their claim for high caste and land ownership. In 1957 the Pallar, Devendrakula Vellalar Community was included to the Scheduled Caste by Kamaraj, then Chief minister of Tamilnadu, owing to the poverty of the community.
Day-to-day activity shows evidence of the rich heritage these people had from ancient times. The community people have their own village self government (Panchayat), have special priests for Temples, Barbers, Dobbies, Doctors etc in villages. These people also have their own temples that are called as King Temples. They are also the priests in village Temples, exclusively owned by these people. In ancient temples like Perur, Samayaburam, Tirunelvelli and so on, leaders of this community are brought to the Temple with festivities on Elephant with White Umbrella coverage, playing trumpts and drums and given the first respect during Temple festivals and are asked to touch the TempleCaravan (Thear) first before it comes on procession. These were the privileges only the ancient Tamil Kings had and were passed on to their descendents that still continues. Priests of these ancient Temples accept and agree that the ancestors of DevendraKulathar are the ancient Tamil Kings, Cheras, Cholas Pandyas and Pallavas.
There are ownership documents (Pattayam signed during 1500s) that show that the Palani Murugan Temple and numerous ancient Temples belong to people of Devendrakulam. These ancient Temples were built by ancient Tamil Kings thus these documents and respect given to people of this community at these temples bridge the relation between the ancient Kings and the Devendrakula community. Stonescriptures (Kalvettu) and inscription written in the 1500s also claim that the Devendrakulathars are the descendents of the Pandya dynasty.
References:
From Tamil Books
1. Moovendar Yar (Who are the Three Kings)
2. Pallar alla Mallar aam Mannar (Not Pallas but Mallas, Yes Kings)
3. Tamil Elakiyathil Pallar yendra Mallar, Devendrakula Vellalar ( Adipadai Saandrugal).
(Tamil Literature portraying Pallar alias Mallar, Devendrakula Vellalar (Basic Facts))
இந்திரனின் ஆயுதம் வஜ்ரம் (வச்சிரம்) எனப்பட்டது. சங்க காலத்துக்குப் பிற்பட்ட இலக்கியங்களில் இது வயிரப்படை என்றும் வயிரவேல் என்றும் குறிப்பிடப்பட்டாலும், வடமொழிப் புராணங்கள் இது பலமுனைகளைக் கொண்ட ஆயுதம் என்றே குறித்துள்ளன. வஜ்ராயுதம் என்பது எலும்பினாலானது என்ற புராணச் செய்தி9 கூட, அது உலோக காலத்துக்கு முற்பட்டது என்ற உட்பொருளிலேயே கூறப்பட்டதுள்ள.
ஐம்பூதங்களுக்கு நிகரான ஐம்பொறிகளின் (பஞ்சேந்திரியங்களின்) தெய்வம்; ஐம்பொறிகளால் நுகரப்படும் போகத்தின் தெய்வம்; போகத்தில் விளையும் படைப்பின் தெய்வம் – என்ற சித்திரம் இந்திரனுக்கே பொருந்தக் கூடியது. படைப்பாற்றல் அடங்கிய ஜீவசக்தியை இந்திரியம் எனக் குறிப்பிடுவது இந்த அடிப்படையிலேயே. மனித உடலைப் பிரபஞ்சத்துடன் ஒப்பிட்டுப் பிண்டகோசம் – அண்டகோசம் (microcosm – macrocosm) எனக் கூறுவதுண்டு.
உலகைப் படைத்ததோடு மட்டுமின்றி உயிர்களுக்குரிய வாழ்வியற் சட்டங்களை வகுத்தவனும் இந்திரனே எனக் கருதப்பட்டது. ‘ஐந்திரம்’ எனப்பட்ட மொழி இலக்கணத்தை இந்திரன் இயற்றியிருந்தான் என்ற நம்பிக்கைக்கு அடிப்படை இதுவே.
யார் இந்த தேவேந்திரன்?
“ஐந்தவித்தான் ஆற்றல் அகல்விசும்பு ளார்கோமான்
இந்திரனே சாலுங் கரி” – (திருக்குறள் – 25)
ஆதிக் கடவுள் இந்திரன். அவர்களின் முதல் வேதமாகிய ரிக் வேதத்தில் முப்பது சதவிகிதம் இந்திரன் பற்றிய பாடல்களே ஆகும். ‘எங்களுக்குச் சோறு கொடு, சுராபானம் (சாராயம்) கொடு, எங்கள் எதிரிகளை அழி என்று கேட்டுக்கொள்ளும் பாடல்கள் அவை. இந்திரன், புராணங்களின் படி தேவர்களின் கடவுள். காசிப முனிவரும், அதிதி தேவியும் அவன் பெற்றோர். அவன் மனைவி இந்திராணி. ஆயுதம் வச்சிரம். இந்திரன் பற்றிய வேறு நல்ல தகவல்கள் புராணங்களில் இல்லை. ஆனால், ஆரியர்களின் ஆதி இலக்கியங்களில் அவன் ஒப்பற்ற கடவுளாக இருக்கிறான். எல்லாவற்றுக்கும் மேலே, அவன் மழை, இடி, மின்னல் ஆகியவைகளின் கடவுளாக இருக்கிறான். ஆக, ஆரியர்களின் மழைக் கடவுள் இந்திரனே ஆவார்.
உழவுக்குக் கடவுள் மழையே. தமிழ் மரபில் மழைக் கடவுளாக வேந்தன் இருந்திருக்கிறான். விவசாயம் சார்ந்த சடங்குகளுக்குக் கடவுளும் வேந்தனாகவே இருந்திருக்கிறான். ஆரியக் கலப்பு, தமிழ் பூமியில் ஏற்பட்டு இந்து மதம் கட்டமைக்கப்பட்டபோது, தமிழ் வேந்தனும், ஆரிய தேவவேந்திரனும் ஒன்றிணைக்கப்படுகிறான். தமிழ் முருகனும், வட நாட்டு சுப்பிரமணியனும் ஒன்றிணைந்தபோது, இதுவும் நடந்தது. தமிழ்க் கொற்றவை, சிவனுக்குச் சக்தியாக மாற்றப்படும்போது இதுவும் நடந்திருக்கிறது. ஆக, மள்ளர்களான உழவர்களுக்கு ஆதிக் கடவுள் வேந்தன், பிறகு தேவேந்திரானாகி(தேவ+ இந்திரன்), அவன் வெள்ளாமைக்குக் கடவுளாகி, வெள்ளாமை செய்த உழவர்களான மள்ளர்கள், அவன் நினைவில் தேவேந்திர குல வெள்ளாளராகிறார்கள். பெயர்கள் எதுவானாலும், அவர்கள் பூர்வ, பழைய தமிழர்கள். உழவர்கள். வேளாண்மை செய்தவர்கள்.
வேந்தனாகிய இந்திரனுக்கு நன்றி தெரிவிக்கவே, அவன் மழை தந்தமைக்காகப் போகித் திருநாள் கொண்டாடுகிறோம். ‘போகி’ என்ற பெயர் இந்திரனுக்கு உண்டு. தேவலோகத்துப் போகங்களை (சிற்றின்பங்களை) அனுபவிக்கிறவன். அதனால் இந்திரனுக்குப் போகி என்று பெயர். அறுவடைக்கு முந்தைய நாள் இந்திரனுக்கு நன்றி கூறும் நாள். அதுவே போகி.
மறுநாள் பொங்கல் என்று இன்று நாம் சொல்லும் நாள், அறுவடை நாள் ஆகும். புதிய மகசூலைப் பொங்கலாக்கி, சூரியனுக்குப் படைக்கும் நாள், பொங்கல் நாள் ஆகும். ஒரு பக்கம் அறுவடை மறுபக்கம் புது உழவுக்குத் தொடக்க நாளும் ஆகும். வேந்தன் நெறிப்பட்ட தமிழர் மழை வணக்கமும், வேத நெறிப்பட்ட இந்திர வணக்கமும் ஒன்றையொன்று கலந்து, இந்திர விழாவில் முடிந்தன. சங்க காலத்தில் அறிமுகமான இந்திரன், மரியாதைக்குரிய மழைக் கடவுளாக மாறச் சுமார் முந்நூறு ஆண்டுகள் தேவைப்பட்டது. சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை காலமான 1800 ஆண்டுகளுக்குப் பிந்தைய (கி.பி.2ம் நூற்றாண்டு) கால அளவில் இந்திர வணக்கம் தமிழ்ச் சமுதாயத்தில் வேர் ஊன்றியது. இந்திரவிழா பற்றிச் சிலம்பிலும், மணிமேகலையிலும், சான்றுகள் இருக்கின்றன. மள்ளர் ஆட்சி சிறக்கவும், பசி, பிணி, பகை நீங்கவும் இந்திரனுக்குப் பலிகொடுத்துப் பூசிக்கும் வழக்கம் உருவாயிற்று. கோவலன் மாதவி பிரிவே, ஒரு இந்திர விழாவில்தான் நடந்திருக்கிறது.
சங்க காலத்துக்கும் முந்தைய தமிழ் உழவர்களாகிய மள்ளர்கள், பழந்தமிழ் வேந்தன் காலத்திய சடங்குகளை இன்னமும் விடாது செயல்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அச் சடங்குகளில் ஒன்று நாற்று நடவுத் திருவிழா. இது மள்ளரிய நாகரிகத்தின் ஒரு முக்கியச் செயல்பாடு. இந்திர விழாச் சடங்குகளில் இதுவும் ஒன்றாகக் காணப்பட்டாலும், நாற்று நடவுத் திருவிழா சுத்தமான தமிழர் சடங்காகும். வேத நெறியில் விவசாயம் சிறப்பிடம் பெற்றதாக வரலாறு இல்லை.
‘மள்ளரியம்’ எனும் பண்பாட்டுச் சொல்லை உருவாக்கிய அறிஞர் முனைவர் தே.ஞானசேகரன், இதுபற்றிப் பல நூல்கள் எழுதி இருக்கிறார். அவைகளில் இருந்து சில குறிப்புகள் தருகிறேன்.
நாற்று நடவுத் திருவிழா மூன்று வகையாகப் பிரிக்கப்படுகிறது. ஒன்று நாற்று விடும் விழா. இரண்டு பொன் ஏர் பூட்டும் விழா. மூன்று நாற்று நடவு விழா ஆகிய அந்தப் பிரிவுகள்.
நாற்று விடும் விழா என்கிற விதை இடும் விழா, ஆனி மாதம் 14ம் நாள் தொடங்கி, 23ம் நாள் வரை பத்து நாட்கள் நடைபெறுகிறது. முன்னரே பதப்படுத்தப்பட்ட கழனியில் நெல் விதைகளைப் பரவுதல் நாற்று உற்சவமாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. முதலில் நெல் விதையை ஊற வைத்து முளைக்க வைக்கும் சடங்கு நிகழ்த்தப்படுகிறது. விதை நெல்லை ஊற வைக்க ஆற்றிலிருந்து நீர் எடுக்கப்படுகிறது. இது அவர்கள் ஆற்றங்கரை மனிதர்கள் என்பதை நிரூபிக்கும் பழைய ஆதாரம். ஒரு சணல் சாக்கில் நெல் விதைகளைப் போட்டுக் கட்டி, அண்டாவில் போட்டு தண்ணீருக்குள் மூழ்க வைத்து, மறுநாள் முளைத்தவுடன் எடுத்து வைத்துவிடுவது விதை நெல் முளைக்க வைக்கும் சடங்காகும்.
பொன்னேர் பூட்டு விழாவும், நாற்று நடவுத் திருவிழாவும் ஆனி 14ம் நாள் தொடங்கி, 23ம் நாள் முடிகின்றன. கோயில் குருக்கள் பொன்னால் ஆன நாற்றை நட, மள்ளர் இன மக்கள், ஊர்த் தலைவர்கள் நாற்று நடவைத் தொடங்குகிறார்கள். இவைகள் எல்லாம் சுத்தமான தமிழ்ச் சடங்குகளாகும். மட்டுமல்ல சுமார் மூவாயிரம் ஆண்டுகாலத் தமிழர் விவசாயத் தொல் வழக்கத்தை இன்னும் மள்ளர்கள் கைக் கொண்டிருப்பதைக் காட்டும் சடங்கும்கூட. பழந்தமிழ் சமூக எச்சம் ஒன்று இன்றும் ஜீவித்திருக்கிறது என்பதை இந்த மள்ளர் பெருமக்களின் சடங்குகளில் இருந்தே காணமுடிகிறது.
சரி. மிகப் பெரும் வழக்கத்திலிருந்த இந்திர வணக்கம், தமிழர் வாழ்வில் ஏன் மறைந்து போனது? சைவ, வைணவம்போல் அது நீடிக்காமைக்கு என்ன காரணம்? மேலும், நெல் விவசாயத்திற்கும் மள்ளர் என்கிற தேவேந்திரர்களுக்கும் உள்ள உறவு எத்தகையது-?
தேவந்திரகுல வேளாளர் எனும் அரச மரபுப்பெயர் 2011 ஜனவரியிலிருந்து இலங்கைக்கு நடைமுறைக்கு வந்துவிட்டது.இலங்கை (யாழ்ப்பாண மாவட்டம் உட்பட)வாழ் மள்ளர் குலத்தவர் யாவரும் இப்பெயரையே இனிமேல் தங்களுக்குத் தரித்துக்கொள்ள வேண்டுமென்பது” உலக தேவந்திரகுல வேளாளர் பேரவை”யால் இம்மக்களை நோக்கி வைக்கப்பட்ட கட்டளையாகும்.
இந்திர குல சங்கம்
1922 ஆம் ஆண்டு ஆகத்து மாதம் 9 ஆம் நாள் இராமநாதபுரம் மாவட்டம், முதுகுளத்தூர் வட்டம், செங்கோட்டை பட்டியில் பூவைசிய இந்திர குல சங்கம் பள்ளர் குலப் பெருமக்களால் தொடங்கப்பட்டது.
Devendrakulam is the name of a caste in India. The members of the caste claim they have this name because they are the descendants of Lord Indra, King of the Devas. Majority of the people of this caste are involved in agriculture. The people of this caste are also called by Palla, Pallan, Kudumban, Pannadi, Devendrakulla Vellalar. Though People of this caste claim superiority of their origin, the caste is included in the Scheduled Caste and many of its members were held as agriculture slaves and bonded agriculture labourers during the 17th Century until mid 20th Century.
Research done by Dr.K.R.Hanumanthan and extensive research by Thiru.R.Deva Asirvatham and later by Dr.Guruswamy Siddan and others indicate that the people of this caste are the descendents of the famous ancient Tamil Kings Cheras, Cholas, Pandyas and Pallavas who ruled the current Tamilnadu, Kerala, Karnataka, Part of Andra and Maharastra during ancient period and ruled Tamilnadu up to the 16th Century. Most of the ancient, Temples in and around Tamilnadu were built and owned by this community. After the invasion of Vijaynagar Empire and Marata Kings, the Tamil Kings and their community were removed of their title, land and were made as agricultural labourers in their own farms for which they were the then owners. To hide this Historic fact these people who were then called as Mallar (Malla, Mallan) were named as Pallas (Palla, Pallan) and many poems were written during 17,18,19 and beginning of 20th Century in the name of Pallu Poems with the encouragement from Vijayanagar (Nayak) dynasty. Before that period the People were called as Mallas Meaning warrior, Oolavar meaning plougher (farmer) and Vellalar meaning great gift giver. These people were regular farmers and land lords during peace time (Oolavar) and warriors (Mallars) during war time. The Sangam poems written before 1 century BC sing of the Gods Lord Shiva, Godess Umadevi, Lord Tirumal (Lord Vishnu), Godess Lakshimi, Lord Brahma, Godess Saraswati, Lord Muruga (Lord Karthik), Lord Vinayega (Lord Ganesh), Lord Indra as Mallas and as Pandian and Chola Kings. Though the Pallu Poems denigrated the Mallas and also called them as Pallas, they also say that Palla’s ancestors were Mallas and sing that the Gods were Mallas and then were Pallas. During 16th Century AD, Nayak King passed a law ordering people not to have any contact with the Pandian dynasity (in general with Mallas) and prevented the 18 communities that supported the Tamil Kings from having contact with one another and from inter-marriage between these communities. (This was the origin of Untouchability and modern caste division in Tamilnadu). The Mallars were ex-communicated, then gradually over the next 300 years, their lands were removed and given to other new formed upper castes that were loyal to Telugu Kings. The Mallars were named as Pallas and were made as agricultural labourers in the land in which they were once owners. Then after a few generations they were made as bonded labourers and then were removed of all basic human rights (Prevented from having education, access to public places and Temples built by their own ancestors, prohibition from wearing Ornaments and dress on the upper part of the body, shoes etc). To hide the truth that all Temples built upto 16th Century AD were built by the ancestors of these people, attempts were made to hide Temple Paintings by redrawing new paintings on the old ones (Tanjavur Periya Koyil, Mariamman Koyil). During 1932 when British gave self-autonomy to Indians, 1000s of new castes sprung up claiming superiority on one over the other. Several actions were directed by other communities to keep the Pallas at a low profile for fear of the other communities (new formed higher castes) loosing their claim for high caste and land ownership. In 1957 the Pallar, Devendrakula Vellalar Community was included to the Scheduled Caste by Kamaraj, then Chief minister of Tamilnadu, owing to the poverty of the community.
Day-to-day activity shows evidence of the rich heritage these people had from ancient times. The community people have their own village self government (Panchayat), have special priests for Temples, Barbers, Dobbies, Doctors etc in villages. These people also have their own temples that are called as King Temples. They are also the priests in village Temples, exclusively owned by these people. In ancient temples like Perur, Samayaburam, Tirunelvelli and so on, leaders of this community are brought to the Temple with festivities on Elephant with White Umbrella coverage, playing trumpts and drums and given the first respect during Temple festivals and are asked to touch the TempleCaravan (Thear) first before it comes on procession. These were the privileges only the ancient Tamil Kings had and were passed on to their descendents that still continues. Priests of these ancient Temples accept and agree that the ancestors of DevendraKulathar are the ancient Tamil Kings, Cheras, Cholas Pandyas and Pallavas.
There are ownership documents (Pattayam signed during 1500s) that show that the Palani Murugan Temple and numerous ancient Temples belong to people of Devendrakulam. These ancient Temples were built by ancient Tamil Kings thus these documents and respect given to people of this community at these temples bridge the relation between the ancient Kings and the Devendrakula community. Stonescriptures (Kalvettu) and inscription written in the 1500s also claim that the Devendrakulathars are the descendents of the Pandya dynasty.
References:
From Tamil Books
1. Moovendar Yar (Who are the Three Kings)
2. Pallar alla Mallar aam Mannar (Not Pallas but Mallas, Yes Kings)
3. Tamil Elakiyathil Pallar yendra Mallar, Devendrakula Vellalar ( Adipadai Saandrugal).
(Tamil Literature portraying Pallar alias Mallar, Devendrakula Vellalar (Basic Facts))
